Nowe badania naukowe dostarczają istotnych informacji na temat zastosowania dupilumabu, przeciwciała monoklonalnego, w leczeniu przewlekłego zapalenia zatok przynosowych z polipami nosa (CRSwNP). W artykule przedstawiono wyniki retrospektywnego badania przeprowadzonego na grupie pacjentów z CRSwNP, które miało na celu ocenę, czy wskaźniki zapalne oparte na morfologii krwi mogą przewidywać skuteczność terapii dupilumabem.
Cel badania i metodyka
Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych z polipami nosa (CRSwNP) jest chorobą zapalną typu 2, często oporną na standardowe leczenie. Dupilumab, przeciwciało monoklonalne blokujące receptor IL-4α, wykazuje skuteczność w CRSwNP, jednak nie u wszystkich pacjentów terapia ta przynosi oczekiwane rezultaty. Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie Medycznym w Grazu miało na celu zbadanie, czy biomarkery zapalne, takie jak liczba eozynofili, stosunek neutrofili do limfocytów (NLR) i inne wskaźniki zapalne, mogą przewidywać odpowiedź na leczenie dupilumabem.
Wyniki badania
Badanie objęło 80 pacjentów z niekontrolowanym CRSwNP, którzy otrzymywali leczenie dupilumabem. Pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy: odpowiadających na leczenie i nieodpowiadających, na podstawie redukcji punktacji polipów nosowych (NPS) i wyników testu sinonasal outcome test-22 (SNOT-22). Wyniki wykazały, że 72,5% pacjentów zareagowało pozytywnie na leczenie. Istotna korelacja została znaleziona pomiędzy wyjściową liczbą eozynofili a redukcją NPS, co sugeruje, że wyższe poziomy eozynofili mogą przewidywać większą redukcję polipów nosowych podczas terapii dupilumabem.
Analiza wskaźników zapalnych
Pomimo obiecujących wyników dotyczących eozynofili, inne wskaźniki zapalne, takie jak NLR, PLR, oraz systemowe wskaźniki zapalne nie wykazały istotnych związków z wynikami leczenia. To oznacza, że choć eozynofile mogą być potencjalnym biomarkerem, inne wskaźniki zapalne oparte na morfologii krwi nie dostarczyły użytecznych informacji prognostycznych.
Dyskusja nad wynikami
Badanie potwierdziło, że dupilumab jest skuteczny w leczeniu CRSwNP, co jest zgodne z wcześniejszymi badaniami klinicznymi i obserwacjami w praktyce. Jednakże, ze względu na brak reakcji na leczenie u części pacjentów, identyfikacja biomarkerów predykcyjnych jest kluczowa. Chociaż eozynofile wykazały potencjalną wartość prognostyczną, wyniki dotyczące innych biomarkerów były niespójne.
Porównanie z innymi metodami leczenia
W kontekście leczenia CRSwNP, zarówno endoskopowa chirurgia zatok (ESS), jak i dupilumab wykazują skuteczność, choć różnią się mechanizmami działania. ESS zapewnia natychmiastową ulgę poprzez fizyczne usunięcie polipów, podczas gdy dupilumab działa systemowo, redukując stan zapalny typu 2. Pomimo skuteczności, ESS jest związana z wysokim ryzykiem nawrotu, co czyni dupilumab atrakcyjną opcją dla pacjentów z nawrotowymi polipami i przeciwwskazaniami do operacji.
Wnioski i przyszłe kierunki badań
Wyniki badania sugerują, że poziom eozynofili przed rozpoczęciem leczenia może być użytecznym wskaźnikiem prognostycznym skuteczności dupilumabu w CRSwNP. Niemniej jednak, konieczne są dalsze badania, aby potwierdzić te obserwacje i zidentyfikować dodatkowe, wiarygodne biomarkery, które mogłyby pomóc w optymalizacji terapii dla pacjentów z CRSwNP.
Bibliografia
Habenbacher Michael, Moser Ulrich, Abaira Ahmed, Kiss Peter, Holzmeister Clemens, Pock Jakob, Walla Katharina, Lang Angelika and Andrianakis Alexandros. Investigation of Blood Count-Based Inflammatory Biomarkers as Predictors of Response to Dupilumab Treatment in Patients with Chronic Rhinosinusitis with Nasal Polyps. Pharmaceutics 2024, 16(11), 1-464. DOI: https://doi.org/10.3390/pharmaceutics16111370.
